सद्गुरु काका पहाटे ४.३० वाजता उठून रात्रीपर्यंत सेवा, समष्टी नामजप, साधकांना संपर्क इत्यादी करत असतात. कधीही ‘ते थकलेले आहेत’, असे दिसत नाही. 

छत्तीसगड येथील राज्यस्तरीय हिंदू अधिवेशनाच्या वेळी होणा-या व्ययाविषयी ते आम्हाला सातत्याने विचारणा करत होते. ते आम्हाला सांगत, ‘‘तुम्हाला काहीही न्यून पडल्यास मी पैसे देतो. अधिवेशनासाठी व्ययाचा विचार करू नका. देव आपल्याला देणार आहे.’’

जे शिष्याची प्रत्येक इच्छा पूर्ण करतात, त्या शिष्यवत्सल गुरुमाऊलीच्या आणि शारीरिक स्थिती चांगली नसूनही गुरुसेवेची तळमळ असणा-या पू. (श्रीमती) मंगळवेढेकरआजींच्या चरणी अनंत कोटी दंडवत !

‘पू. आजींना कुणीही काहीही सांगितले, तरी त्या तत्परतेने आज्ञापालन करतात. त्या नेहमी इतरांच्या इच्छेप्रमाणे वागतात. त्यांना काही करायचे असेल, तर विचारून करतात. एखादी गोष्ट सांगितली, तर त्या सहजतेने स्वीकारतात.

आमच्या घरात कुलाचाराचे पालन केले जायचे. गुढीपाडवा, गोकुळाष्टमी, गणेशचतुर्थी आदी सण-उत्सव साजरे होत असत. वडील गावातील ‘आरेश्‍वर मंदिरा’त शंकराची पूजा करायचे.

‘मनात केवळ साधनेचे विचार असावेत’, यासाठी बाबांनी वर्ष २०१५ मध्ये आमचे नाशिकचे घर आणि वर्ष २०१८ मध्ये त्यांची गावाकडील शेती विकली.

आजवर वेगवेगळ्या रूपांत आम्हाला भेटलेली आई आता मात्र परमेश्वराशी पूर्णपणे एकरूप झाली आहे. सनातनची संत झाल्यावर आमची आई ही ‘सनातनच्या सर्वच साधकांची आई’ झाली आहे.

एक दिवस मी सहजच पू. आजींच्या खोलीत गेले होते. तेव्हा त्यांनी मला त्यांची वेणी घालायला सांगितले. मी त्यांची वेणी घातली. मला त्यांचे केस रेशमासारखे मऊ लागत होते.

पू. आजी वयोमानामुळे घराबाहेर पडू शकत नाहीत. त्या दैनिक सनातन प्रभात वाचून त्यातील माहिती लक्षात ठेवतात. त्यांची स्मरणशक्ती चांगली आहे.

मला लहानपणापासूनच देवाची पुष्कळ आवड होती. आमच्या घरातील वातावरण त्यासाठी पोषक होते. मला देवापेक्षा संन्यासी आणि गुरु यांच्याप्रती पुष्कळ कुतूहल आणि आस्था होती.