श्रीरामाच्या इच्छेविना काहीच घडत नाही, याची साधकांना अनुभूती देणारे श्रीब्रह्मचैतन्य गोंदवलेकर महाराज !

स्वामी : महाराज, इतके लोक काशीत गंगास्नान करूनही पावन का होत नाहीत ?

गोंदवलेकर महाराज : कारण त्यांच्यामध्ये खरा भाव नाही !

स्वामी (उत्तर न पटल्याने) : त्यांच्यात खरा भाव असल्याविना ते कसे येतील ?

गोंदवलेकर महाराज : ते लवकरच दाखवीन. नंतर चार दिवसांनी गोंदवलेकर महाराजांनी शांताश्रमस्वामींच्या हातापायांना चिंध्या गुंडाळून त्यांना महारोग्याचे रूप दिले आणि जेथे पुष्कळ लोक गंगास्नानासाठी उतरत, तेथे त्यांना नेऊन बसवले. महाराज स्वतः बैराग्याचा वेश धारण करून त्यांच्या शेजारी उभे राहिले. काही वेळाने बरीच मंडळी जमली. बैरागी उपस्थितांना म्हणाला, लोकहो, ऐका ! हा महारोगी माझा भाऊ आहे. गेल्या वर्षी आम्ही दोघांनी विश्‍वेश्‍वराची अत्यंत मनापासून सेवा केली. तेव्हा त्याने प्रसन्न होऊन भावाला वर दिला, या गंगेमध्ये स्नान केल्यावर आपले पाप नाहीसे होऊन आपण शुद्ध झालो, असा भाव असलेल्या यात्रेकरूने तुला एकदा आलिंगन दिले, तर तुझा रोग नाहीसा होईल. येथे आपण इतके जण आहात, कोणीतरी माझ्या भावावर एवढा उपकार करावा ! बैराग्याचे बोलणे ऐकून गर्दीतील ८-१० लोक पुढे सरसावले. त्या क्षणी बैरागी त्या लोकांना थांबवून म्हणाला, क्षणभर थांबा ! विश्‍वेश्‍वराने पुढे असेही सांगितले आहे, जो यात्रेकरू याला आलिंगन देईल, त्याला तो रोग लागेल; पण त्याने पुन्हा गंगेत स्नान केल्यावर त्याचा भाव शुद्ध असल्यामुळे तो रोगमुक्त होईल. असे सांगितल्यावर सर्व जण निघून गेले; मात्र तेथील एका तरुण शेतकर्‍याने अधिक विचार न करता मोठ्या निष्ठेने शांताश्रमस्वामींना आलिंगन दिले. त्यानंतर लगेच गोंदवलेकर महाराजांनी स्वतःहून शेतकर्‍याला आलिंगन दिले आणि ते उद्गारले, बाळ, तुझी काशीयात्रा खरी फळाला आली. तुझ्या जन्माचे कल्याण झाले, असे निश्‍चित समज ! शांताश्रमस्वामींना या सगळ्या प्रसंगाचा अर्थ आपोआपच कळला !

संदर्भ : पू. बेलसरेलिखित श्रीब्रह्मचैतन्य गोंदवलेकर महाराज चरित्र आणि वाड्मय

प्रत्येकाला नामजप करायला सांगणार्‍या प.पू. गोंदवलेकर महाराज
यांच्या प्रत्येक अवयवाला कान लावल्यावर नामजप ऐकू येणे

‘एकदा साहित्यसम्राट न.चि. केळकर प.पू. गोंदवलेकर महाराजांच्या दर्शनास गेले होते. प.पू. महाराजांसमोर गेल्यावर त्यांच्या लक्षात आले की, प.पू. महाराजांच्या दर्शनास येणार्‍या प्रत्येकाला ते नामाचा महिमा सांगून नामजप करायला सांगत; परंतु ते स्वतः मात्र कधी नाम घेतांना दिसले नाहीत. त्यांना आश्‍चर्य वाटले. त्यांनी धाडस करून प.पू. महाराजांना विचारले, ‘‘महाराज, आपण इथे येणार्‍या प्रत्येकाला नाम घ्यायला सांगत आहात; परंतु स्वतः मात्र नाम घेतांना आम्हाला जाणवत नाही.’’

केळकरांच्या या प्रश्‍नावर प.पू. महाराजांनी स्मित केले आणि ते म्हणाले, ‘‘नरसोपंत, तुमची शंका रास्त आहे. या माझ्या हृदयाला कान लावा.’’ उत्सुकतेने केळकरांनी प.पू. महाराजांच्या हृदयाला कान लावला. अन् काय आश्‍चर्य ! त्यांना प.पू. महाराजांच्या हृदयमंदिरातून स्पष्टपणे नाम ऐकू आले, ‘श्रीराम जय राम जय जय राम ।’

काही  वेळानंतर प.पू. महाराज म्हणाले, ‘‘नरसोपंत, आता माझ्या या हाताला कान लावा.’’ केळकरांनी त्याप्रमाणे केले, तेव्हा त्यांना प.पू. महाराजांच्या हातातूनही ‘रामनामाचा’ ध्वनी ऐकू आला. नंतर प.पू. महाराजांच्या म्हणण्यानुसार केळकरांनी अशा प्रकारे प.पू. महाराजांचे पाय, गुडघे, बोटे इत्यादी अवयवांना कान लावला. प्रत्येक जागी रामनामच ऐकू येत होते. प.पू. महाराजांच्या रोमरोमातून रामनाम ऐकू आल्यावर केळकरांनी प.पू. महाराजांना साष्टांग दंडवत घातला.’

– श्री. मुरलीधर का. वानखेडे, नांदुरा

(शक्तिब्रह्माश्रम समाचार, जुलै २००९, पृ. २४)